Beter laat dan nooit

Hoi allemaal,

Deze blog heeft wat lang op zich laten wachten. Maar een blog schrijven begint nou eenmaal te vervelen. Dus bij deze zal ik even drie weken kort en krachtig samenvatten. 
Sinds de vorige blog heb ik een weekje op de spoedeisende hulp gewerkt. Dit was een stuk drukker dan in Tamale en ik heb vooral veel wonden gezien. Groot probleem was hier wel nog steeds de taal. De taal Twi klinkt grotendeels nog als Chinees voor mij en dat maakt het lastig communiceren met patiënten en ook het begrijpen waar collega's over praten is erg moeilijk.
Na dit weekje ben ik naar Oasis gegaan in Cape Coast. Hier was de Deense jongen nog die ik het weekend ervoor had ontmoet en die op zijn fiets van Denemarken naar Kaapstad onderweg is. Dit weekend eindelijk wat voetbal kunnen zien en ook weer de nodige drankjes genuttigd (de eigenaar leren kennen en zijn twee flessen tequila ook!)!
De week erop ben ik begonnen op de Maternity Ward. Waar alle andere afdelingen ongeveer een capaciteit van 20 tot maximaal 30 patiënten hebben heeft de maternity ward gemiddeld 60 patiënten en op de max 90 patiënten. Denk hierbij aan twee grote zalen, twee kleine kamertjes en twee gangen helemaal vol met zwangere vrouwen op bedden of matrassen op de grond. In deze week ook voor het eerst twee keizersneden gezien in het 'theater' (operatie kamer). Erg interessant en leuk om een keer gezien te hebben. Ook heb ik deze week drie bevallingen gezien waarvan eentje midden in de zaal op de grond terwijl 40 vrouwen al etende toe zaten te kijken. Verder deze week veel met de arts de ronde gedaan. Die heeft me veel uitgelegd over de casussen en vertelde me ook dat er maar 4 doktoren waren in het hele ziekenhuis. Dit is hier een vrij groot probleem want, ze hebben een contract voor 5 dagen maar sinds oktober is hij ELKE dag in het ziekenhuis geweest. Daarbij soms ook in de nacht. Er is geen geld zegt de overheid voor een extra dokter en alle doktoren komen elke dag omdat ze niet willen dat hun patiënten sterven. Begrijpelijk, maar wel erg zwaar! Deze dokter is nog een jongeman van rond de dertig jaar en heeft gewoon geen tijd om een sociaal leven op te bouwen, het is alleen maar werken, eten en slapen. Dat allemaal voor een erg minimaal salaris. Onbegrijpelijk voor ons als Nederlanders. 
Het weekend erop ben ik naar Ko-Sa beach resort geweest en hier heb ik de vriendelijke Nederlandse eigenaren leren kennen. Ko-Sa is een erg mooi resort afgelegen in mooie natuur en aan het strand. Zeker een plek waar ik nog een keer terug wil komen. Ook hier voetbal kunnen kijken en heerlijk tot rust gekomen. 
Deze week mijn laatste week in het ziekenhuis en ik hoop nou eindelijk wat praktische handelingen te kunnen gaan doen. Ik heb in dit ziekenhuis 1 goede mogelijkheid gehad om een katheter in te brengen en een infuus te prikken. Hier was de ongeboren baby van mevrouw het echter niet mee eens en besloot er toch maar gauw uit te komen toen ik net alles bij de hand had. 

Dit weekend ga ik dan eindelijk reizen. Hoe lief de mensen hier ook zijn, ik heb ook wel veel zin om lekker twee weken maar de Voltar region te gaan en vervolgens nog even langs de kust te reizen met Roos, Juultje en een vriendin van Juultje die ons vergezelt. Nog even lekker vakantie houden voor het avontuur helaas eindigt en we terug naar Nederland moeten.

(Even een reminder voor diegene die de vorige blog niet gelezen hebben.)
Old Boy (de vader in het gastgezin) is ziek geworden 4 jaar terug en hierdoor nu praktisch blind is. Momenteel ziet hij niks; alleen verschil tussen licht en donker. Omdat hij blind is kunnen zijn vrouw en hij niet werken en helpt Ba naast zijn studie zijn moeder in het huishouden en Ray moet heel veel studeren. Een echt vast inkomen is er dus niet. Old Boy werd ziek vlak nadat ze verhuisd waren. Daarom is de gang nu al 4 jaar hun woonkamer en is de grote woonkamer niets anders dan cement, wat waslijnen en het golfplaten dak wat je daar nog kan zien. Roos en Juultje zijn hier ook geweest en zijn vervolgens gestart met geld inzamelen zodat we ze kunnen helpen met de vele dingen die in het huis moeten gebeuren en de operaties die Old boy nog in het vervolg nodig zou hebben. Omdat ook wij wat bij willen dragen willen wij mensen ook via de blog benaderen. Mocht je dit gezin dat zoveel tegenslagen heeft gehad en ondanks dat zo goed voor ons zorgt een kleine bijdrage willen geven; laat dit dan aan Thomas of Floor weten! Voel je vooral niet verplicht, het is echt geen 'must' maar onder het motto alle kleine beetjes helpen proberen we toch wat in te zamelen.  
 

Groetjes,

Thomas